Bir saf ihtiyar bir kuşluk çağı koşa koşa Hz.Süleyman'ın adalet sarayına sığındı.
Gamdan yüzü sararmış,iki dudağı morarmıştı;Hz.Süleyman:
"A efendi,ne oldu?Buyur!" dedi.
Adam:"Azrail karşıma çıktı.Azrail bana öyle bir öfkeli,öyle bir kin güder gözle baktı,ki"dedi.
Hz.Süleyman:"Peki,"dedi,"şimdi ne istiyorsun,onu söyle?"
Adam:"A can sığınağı,rüzgara emret de beni buradan Hindistan'a götürsün;olur ya,bu kul o yana gider de canını kurtarır."
Süleyman rüzgara buyurdu.Yelde adamı hemen aldı,Hindistan'ın bir ucundaki adaya iletti adamı.
Ertesi günü divan kurulmuştu;herkes Hz.Süleyman'ın kapısına gelmişti.Hz.Süleyman Azrail (a.s.)'e dedi ki:
"O müslümana nçin öyle baktın onu canından malından uzaklaştırmak için mi öyle öfkelendin?"
Azrail dedi ki:
"Ne vakitöfkeli bakmışım ona?yol uğrağında gördüm de şaşırdım kaldım,şaşkın şaşkın baktım görünmemem gerektiğini unutarak.Çünkü ALLAH(celle celaluhu) bana onun canını bugün Hindistan'da alacaksın diye buyurdu.Oysa adam buradaydı daha dün..."
Konu: Azrail ile Hz. Süleyman 
